71. ΠΩΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΧΡΗΜΑ ΑΓΚΥΡΩΝΕΙ ΜΙΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΣΤΕΡΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ.

 ΠΩΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΧΡΗΜΑ ΑΓΚΥΡΩΝΕΙ ΜΙΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ. 
ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑ ΠΛΑΝΗΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΧΩΡΙΣ  ΑΡΚΕΤΗ  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΒΟΥΛΗΣΗΣ ΓΙΑ ΕΠΑΡΚΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΗ ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΑΤΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ.

Εκτελούμε στην πλειοψηφία μας την δική μας βούληση η μήπως την βούληση πίσω από ένα απρόσωπο χρήμα?

Το πρώτο βήμα για περισσότερη  ελευθερία βούλησης , και αυτό-υπευθυνότητα είναι να διαπιστώσουμε πρώτα που κατά πόσο και πόσο συχνά χάνουμε την συλλογική ελευθερία βούλησης μας. Η ακόμα χειρότερα όταν εξυπηρετούμε μια ξένη βούληση χωρίς πραγματικά να είναι η δική μας η κατά βάθος να συμφωνούμε αλλά υποκύπτοντας σε αυτήν με την δική μας θέληση. 

1) Ο ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ  ΕΠΙΒΙΩΣΗ Για να επιβιώσουμε (εφόσον δεν επικρατεί το ελάχιστο επίδομα επιβίωσης) πρέπει οι περισσότεροι να εργαστούν για αυτούς που έχουν χρήματα είναι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων και έχουν θέση πίσω από το χρήμα που επενδύουν και ξοδεύουν, αποφάσεις και μια βούληση που ποτέ δεν ήταν ακριβώς δίκη μας δεν ρωτηθήκαμε και πολύ συχνά δεν συμφωνούμε αλλά δεν έχουμε και περιθώρια επιλογής.

Αν πρόκειται για κρατικούς υπάλληλους ίσως είναι λίγο καλλίτερα. Αλλά και πάλι συχνά  πρέπει εξυπηρετήσουμε μια κυβερνητική πολιτική που δήθεν εκπροσωπεί την πλειοψηφία ενώ ίσως είναι η παραβίαση των υποσχέσεων στην πλειοψηφία από μια αντιπροσωπευόμενη δημοκρατία που δεν είναι άμεση δημοκρατία. Η ίσως να εξυπηρετήσουμε   πάγια κρατική  βούληση συσσωρευμένη από πολλά έτη σε λάθος νομούς περασμένους από μια πάσχουσα όπως προηγουμένως αντιπροσωπευόμενη δημοκρατία και με τους οποίους νομούς που μπορεί να διαφωνούμε ριζικά. 

2) Η ΒΟΥΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΟΔΟΣ? 
 Προσπαθώντας να βελτιώσουν οι εργαζόμενοι σε ιδιωτικές επιχειρήσεις , όπως προηγουμένως την οικονομική τους κατάσταση, πρέπει να αναρριχηθούν σε μια ιεραρχία ιδιωτικών υπαλλήλων. 

Η αναρρίχηση αυτή φαινομενικά είναι μια αξιοκρατία αλλά στην πραγματικότητα είναι απλώς προσαρμογή στις επιθυμίες αυτών που αποφασίζουν και έχουν το χρήμα (κεφάλαια) στην επιχείρηση. Η δε επιθυμία για αναρρίχηση ενισχύεται από ένα σύστημα διαφημίσεων για καταναλωτικά προϊόντα και υπηρεσίες που απαιτούν περισσότερα έξοδα, άρα μεγαλύτερο μισθό. Η υπερκατανάλωση είναι όπως τα παιχνίδια που οι γονείς υπόσχονται η γεμίζουν τα παιδιά, παιχνίδια που στην πραγματικότητα τα παιδιά λίγο χαίρονται η τους είναι ωφέλιμα στην ψυχική τους ανάπτυξη, και που όμως επιτρέπουν στους γονείς να τους αφήνουν ήσυχους τα παιδιά, παίζοντας με  αυτά και να εξαρτώνται από αυτούς. Είναι γνωστή η άποψη στην σύγχρονη Γαλλική φιλοσοφία πως ο καταναλωτισμός δημιουργεί μια μορφή παιδισμού στον πολίτη που τον κάνει να ξεχνά πόσο συχνά χάνει την ελευθερία της βούλησης του, την αυτό-υπευθυνότητα του και τις ευκαιρίες να καθορίζει πραγματικά ο ίδιος την  πορεία της ζωής του, αλλά και του πολιτισμού. Πρέπει να εργαστούμε σε ότι θέλουν και όπως θέλουν κάποιοι αποφασίζοντες στην επιχείρηση που έχουν και τα χρήματα να προσλαμβάνουν, για να μπορέσουμε να αγοράσουμε αυτά που δεν χρειαζόμαστε , με χρήματα που τυπικά δεν έχουμε , για να επιδειχθούμε σε κάποιους που ούτε γνωρίζουμε η μας αρέσουν, καθώς αλλιώς κινδυνεύουμε να μας κρίνουν ως ανάξιους, loosers και αποτυχημένους.

Η περίπτωση των κρατικών υπάλληλων είναι φαινομενικά καλλίτερη, διότι η "αναρρίχηση" είναι πιο σίγουρη αλλά και πιο αργή με σημαντικά χαμηλότερους μισθούς από ότι στον ιδιωτικό τομέα.

Ενώ η περίπτωση των ελεύθερων επαγγελματιών φαίνεται να είναι αρκετά καλλίτερη, καθώς καθένας είναι εργοδότης του εαυτού του. Φαινομενικά όμως. Διότι και εκεί υπάρχει μια αγορά, πελατεία, ανταγωνιστές και πρέπει να παίξει κάποιος ένα "παιχνίδι" με μια φιλοσοφία και βουληση που πάλι καθορίζεται από τους μεγάλους παίχτες που είναι οι μεγάλες επιχειρήσεις όπως προηγουμένως. 

3) Η ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ? 
Η αξιοκρατία στην κοινωνία είναι σε μεγαλύτερο  βαθμό από ότι νομίζουμε  μια ψευδαίσθηση, και μεταφράζεται η καταλήγει σχεδόν πάντα στην "αξιοκρατία" της οικονομικής επιφάνειας. Ας πάρουμε την παραδοσιακή αξιοκρατία των σπουδών, πτυχίων στις επιστήμες η της φήμης και καταξίωσης του καλλιτέχνη. Οι σπουδές δεν είναι ανοιχτές για όλους, ιδίως οι ανώτατες, και χρειάζονται έξοδα, και χρηματοδότηση από τους γονείς, που πολύ συχνά δεν είναι δυνατή. Έτσι οι έχοντες έχουν και καλλίτερες ευκαιρίες για πτυχία και τίτλους σπουδών από ότι οι μη έχοντες. Στη δε Αμερική (αλλά και όχι μονό) τα πανεπιστήμια είναι ιδιωτικά, επομένως χρηματοδοτούνται από τους έχοντες , και όσα περισσότερα έχουν οι έχοντες τόσο μεγαλύτερο και καλλίτερο πανεπιστήμιο έχουν. Τα πανεπιστήμια δε αυτά εξυπηρετούν την βούληση των εχόντων, την τεχνολογία και γνώση και ηθική που είναι βολική για τις μεγάλες επιχειρήσεις τους. Επομένως ειναι με μια μεγάλη μεροληψία για την πλειοψηφία της κοινωνίας και του πολιτισμού. Π.χ. τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων καύσιμων και αυτοκίνητων (που είναι αγορασμένες κυρίως από μεγάλες τράπεζες)  , εμποδίζουν η χρηματοδοτούν πολύ λίγο την ανάπτυξη της επιστημονικής γνώσης και τεχνολογίας των νέων μορφών ανανεώσιμης ενεργείας, σε σύγκριση με τα ορυκτά καύσιμα όπως το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Το αποτέλεσμα είναι να μην γίνεται μια αποτελεσματική αντιμετώπιση του φαινόμενου διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα , την αυξανομένη έλλειψη οξυγόνου και κλιματική αλλαγή. Το όποιο σημαίνει πως η οικονομική ολιγαρχία δεν έχει την βούληση να σταθεί στο ύψος της ευθύνης και θετικότητας άπου απαιτείται για την λύση των πλανητικών προβλημάτων. Είναι θέμα βούλησης της ολιγαρχίας σε σχεση με την πλειοψηφία . Όταν ο κόμπος θα φράση στη χτένι, τις μεγαλύτερες καταστροφές και δεινά θα τα πάθουν βέβαια οι μη-έχοντες και φτωχοτερες χώρες. 

Τα περισσότερα λοιπόν πτυχία και τίτλους σπουδών μπορούν πολύ πιο εύκολα (η και μόνο ) να τα αποκτήσουν οι έχοντες. Τα δε πτυχία αυτά θα μεταφραστούν σε ψηλότερους μισθούς σε πιο πλούσιες επιχειρήσεις , δηλ σε μεγαλύτερη οικονομική επιφάνεια. 

Το ίδιο και με την καλλιτεχνική αξιοκρατία. Ο "καλός" ηθοποιός του Χόλυγουντ θα είναι διάσημος και εκατομμυριούχος. Το ίδιο και ο καλός μουσικός η ζωγράφος όσο ζει. (Εξαιρέσεις υποτίθεται πως υπάρχουν πάντα. Αλλά οι περισσότεροι πιστεύουν στο στατιστικό κανόνα).

Έχοντας δε περισσότερα χρήματα η αξιοσύνη του ατόμου είναι φυσικά μεγαλύτερη (έχει περισσότερη ελευθερία κινήσεων, καλλίτερη ιατρική περίθαλψη, μπορεί να ταξιδέψει περισσότερο , να μάθη περισσότερα, κλπ. ) και εδώ η αιτιότητα αντιστρέφεται. Αυτόματα αισθάνεται τον εαυτό του πιο άξιο (διότι μπορεί να ξόδεψη περισσότερα χρήματα και να κάνει περισσότερα από τους μη έχοντες) και καταλήγει υποσυνείδητα να πιστεύει αντίστροφα πως έχει περισσότερα χρήματα ΔΙΟΤΙ είναι πιο άξιος!

Η ψευδαίσθηση λοιπόν του συστήματος είναι πως, μπορεί μεν να υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά τελικά εκεί καταλήγει. "Η αξιοκρατία είναι η ικανότητα να έχεις περισσότερα χρήματα, και η ικανότητα να έχεις περισσότερα χρήματα είναι αξιοκρατία"

Και εδώ λοιπόν δημιουργείται στους μη έχοντες ένα ψυχολογικό πλέγμα, ανάλογο με εκείνο που δημιουργείτο στους δούλους της αρχαίας Ρώμης. Δηλ οι μη έχοντες (η πλειοψηφία) έχουν λιγότερη ελευθερία βούλησης και εξυπηρετούν της βούληση αυτών που έχουν (μια μικρή μειοψηφία), διότι είναι ανάξιοι, η απλώς με λιγότερες ικανότητες ταλέντα και πρωτοβουλιακοτητα, δηλ κατώτεροι άνθρωποι. Όπως δηλ και στην αρχαία Ρώμη, θεωρείτο πως είναι  η φυσική τάξη των πραγμάτων και αξιοκρατία  η δουλεία, διότι οι δούλοι είναι κατώτερης κατηγορίας άνθρωποι (γενετικά και ψυχικά) και τα παιδιά των δουλών λογω αυτής της φυσικής αξιοκρατίας πρέπει να είναι δούλοι. 

4) ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΩΤΕΡΟΤΗΤΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ. ΓΡΗΓΟΡΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΑΡΓΑ ΕΞΕΛΙΣΣΟΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ.  
Έχει συνέπειες για τον πλανητικό πολιτισμό και την εξέλιξη του ένα τέτοιο πλειοψηφικό χάσιμο της ελευθερία της βούλησης , αυτο-υπευθυνοτητας   και δυνατότητας συλλογικού πλειοψηφικού καθορισμού της πορείας του πολιτισμού? Βεβαία! Τεράστιες συνέπειες.

4.1) Η επικυρίαρχη μειοψηφία του χρήματος, δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των πλανητικών προβλημάτων, καθώς είναι τόσο απασχολημένοι να διατηρήσουν την ανισότητα και επικυριαρχία τους. Αντίθετα οι συνειδητοποιημένοι και ταλαντούχοι με προηγμένη ψυχική αντίληψη, και ικανότητες ωστε να λύσουν τα πλανητικά προβλήματα βρίσκονται σε θέσεις αδυναμίας και είναι παγιδευμένοι ίσως σε μια επιβίωση, που εμποδίζει την αποτελεσματική συνεισφορά τους στον πολιτισμό. Δεν είναι τυχαίο πως τέτοιοι ταλαντούχοι και προηγμένης ψυχικής αντιλήψεις άνθρωποι, πιστεύουν πολύ περισσότερο στους θεσμούς της ισότητας στην κοινωνία, και όχι στην ανισότητα, όπως πιστεύουν οι επικυρίαρχοι μέσω του χρήματος. 

4.2) Ένας πλανητικός πολιτισμός με πολλές ανισότητες, είναι ένας πολιτισμός λιγότερο ανεπτυγμένος, από ότι έναν πολιτισμό με λιγότερες ανισότητες. Αυτό ήταν και η κατάληξη του Σωκράτη στον τελος των συζητησεων στην Πολιτεία του Πλάτωνα. Πως δηλ η ιδανική πολιτεία είναι η πολιτεία χωρίς ανισότητες. Ένας πολιτισμός με πολλές οικονομικές ανισότητες, στην πραγματικότητα χρησιμοποιεί πολύ λιγότερο ποσοστό από τον πληθυσμό για την δημιουργική εξέλιξη του, αφήνοντας ανεκμετάλλευτα μεγάλα ποσοστά που τα σπρώχνει στην ανέχεια. Έτσι ένας πολιτισμός με λίγες οικονομικές ανισότητες είναι με περισσότερη υγεία και πιο γρήγορα εξελισσόμενος από έναν πολιτισμό με μεγαλύτερες οικονομικές ανισότητες. Εκεί καταλήγουν οι περισσότερες μελέτες του ΟΗΕ και των πανεπιστήμιων. (Βλ. π.χ. Ελληνικοί υπότιτλοι http://www.ted.com/talks/richard_wilkinson)

5) Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ 
Αν οι οικονομικές ανισότητες δεν αντικαθρεφτίζουν μια πραγματική αξιοκρατία στον πολιτισμό, αυτό σημαίνει πως όλοι οι άνθρωποι έχουν ίδιο βαθμό ψυχικής εξέλιξης και δημιουργικών ικανοτήτων? Πιστεύω πως όχι. Πιστεύω πως υπάρχουν ανθρώπινες υπάρξεις με μεγαλύτερη ψυχική εμπειρία, εξέλιξη και μεγαλύτερης εμβέλειας αντίληψη (με αντιληψη οχι μονο της ορατης πραγματικοτητας μας, φυσικης και κοινωνικης, αλλα και ενστικτο για ψηλοτερης συχνοτητας φυσικες πραγματικοτητες και συνειδηση), που μπορούν να προσφέρουν περισσότερο σε ένα πολιτισμό από άλλους ανθρωπους.  Όμως αυτή η αυξημένη ικανότητα τους, δεν μετριέται με την οικονομική τους επιφάνεια, ούτε ακόμα και με τα παραδοσιακά κριτήρια τίτλων σπουδών η επιστημονικής και καλλιτεχνικής φήμης. Διότι και η φήμη, έχει ανάλογα χαρακτηριστικά με το χρήμα. Η ολιγαρχια του χρηματος εχει δημιουργηση και μια ολιγαρχία της φημης που αυτο-δικαιωνει την επικυριαρχια του χρήματος και της βουλησης  πισω απο αυτο. 

Συχνά η κακή φήμη κάνει πολλούς διάσημους.  Η για να γίνεις διάσημος πρέπει να εξυπηρέτησης την επικυρίαρχη βούληση της οικονομικής ολιγαρχίας, που αποδεικνύεται όλο και περισσότερο ανάξια απέναντι στα πλανητικά προβλήματα και ανάγκες γρηγορότερης εξέλιξης του πολιτισμού.
Οι διαφορες διδασκαλίες των σοφών ανά τις χιλιετηρήδες βεβαιώνουν πως υπάρχει μια αυτόματη συνέπεια για την υψηλότερη ψυχική εξελιξη μιας ανθρωπινης ύπαρξης, που δεν ειναι η οικονομική επιφάνεια, η οι τίτλοι πτυχίων κατανάγκη. Ειναι μια υψηλότερη συχνότητα στο φυσικό σωμα (που οι επιστήμονες μας ακόμα δεν ξέρουν πως να  μετρήσουν), περισσότερη υγεια, μακροβιότητα , ευφυία , δημιουργική ικανότητα και ψυχική εσωτερική ευδαιμονία. Αυτά οδηγούν τελικά στην αυτόματη μετάβαση σε ανώτερης συχνότητας μη-ορατες φυσικές πραγματικότητες και πλανητικους πολιτισμούς ειτε άμεσα (αναληψη) ειτε σε μια επόμενη επαναγγένηση. Αυτό  γίνεται σε ατομική βαση αλλα και σε συλλογική βαση. Δηλ οδηγεί σε ενα πολιτισμό ανώτερης συχνότητας που συνήθως είναι συσχετισμένο με υψηλότερες ηθικές αρχές , περισσότερη συνείδηση, και πνευματικότητα, περισσότερη ισότητα, ευτυχία, μέσο όρο ζωής, υψηλότερη τεχνολογία , αυτοπροστασία και ελευθερία βούλησης, ατομικα και συλλογικά και μεγαλυτερη ικανότητα ελέγχουν της υλικής ανόργανης φυσικής πραγματικότητας.

6) Η ΔΥΟ ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΗΜΑ.

Σύμφωνα με τον Erich From αλλά και πολλους αλlους στοχαστες , οι δυο βασικότερες πηγες αλλοτρίωσης και χάσιμο βασικής ελευθερίας της βούλησης και της αυτο-υπευθυνότητας του ατόμου αλλα και των κρατών και οικονομικών οργανισμών , στο παρόν οικονομικό σύστημα είναι

6.1) Η πρωταρχική πηγή. Ο δανεισμός απο το τραπεζικό σύστημα. Kατα μεσο ορο οι επιχειρήσεις εχουν περίπου 66% ποσοστο δανεισμού στο συνολο του ενεργητικου. Αυτο ειναι σχεδόν αναγκαστικό δεδομένου πως οι κεντρικες τραπεζες εκδιδουν το χρημα, το εχουν στην δικη τους κυριότητα οταν εκδίδεται και αναγκάζουν την κυκλοφορία του στο οικονομικό συστημα, μονο μεσα απο το τραπεζικό σύστημα και τον δανεισμό. Ετσι τα κρατη , οι επιχειρήσεις, ελεύθεροι επαγγελματίες και τα φυσικά πρόσωπα εχουν πρόσβαση στο χρημα ως κεφάλαιο κυρίως μονο μεσω δανεισμού. 

Ειναι γνωστή η παροιμία "Ο δανεισμένος ειναι σκλάβος του δανειστή".

6.2) Η δευτερεύουσα πηγη. Οι κεφαλαιουχικοί ιδιοκτήτες η επενδυτές  (των ιδιων κεφαλαίων) σε μια επιχείρηση είναι η εξουσία που περνά την επικυριαρχία της στην διοίκηση μιας επιχείρησης για προσλήψεις , στόχους και τρόπο λειτουργίας και αλλοτριώνει τους εργαζόμενους. Χανουν βασική ελευθερίας της βούλησης και την αυτο-υπευθυνότητα και αυτό-καθορσμό τους στην εργασία. Η επιχείρηση δεν λειτουργεί στην λήψη αποφάσεων δημοκρατικά, αλλά ολιγαρχικά. 

7) Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Καταλήγοντας, πρέπει να αντιληφτούμε πως η σωστή εξάσκηση της ατομικής και συλλογικής ελευθερίας της βούλησης μας στο σύνολο της κοινωνίας είναι υψίστης σημασίας όχι μόνο για την καλή ψυχική μας εξέλιξη και ατομική ευημερία και ευδαιμονία αλλά και για την γρηγορότερη και καλλίτερη εξέλιξη όλου του πολιτισμού. Ίσως στόχος μας αρχικά   θα πρέπει να είναι όχι τόσο να αλλάξουμε την κοινωνία αλλά  να αντιληφθούμε σωστά την πραγματικότητα της κατάστασης του ατόμου και της κοινωνίας στο θέμα της πραγματικής ελευθερίας της βούλησης. Θα πρέπει διαρκώς και με επιμέλεια να έχουμε συνείδηση πότε , πως και πόσο συχνα το συστημα παραβιάζει την ελευθερία της βούλησης μας, και να προστατεύουμε ως κόρη οφθαλμού τις μικρές απλές, και ίσως  αφανείς πράξεις που εκφράζουν την πραγματική μας ελεύθερη βούληση. 
Ο πλανητικος πολιτισμος δεν μπορει να εξελιχθει με αρκετη ασφαλεια και επαρκως, αν δεν υπαρχει η απαιτουμενη ελευθερια βουλησης , αυτο-υπευθυνοτητα και αυτοκαθορισμος  ατομικα και συλλογικα. 

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΤ ΣΤΗΝ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΚΡΙΣΗ

Στην Ευρωπη νομιζουν πως το ζητημα ειναι, μια μικρη χωρα οπως η Ελλαδα να αποπληρωση τα χρηματα ενος δανειου, χωρις να τα φορτωση σε αλλους λαους και πως η Ελλαδα ειναι ενοχη κακης δημοσιας οικονομικης πολιτικης.

Η πραγματικοτητα ομως ειναι αλλη. Η πραγματικοτητα ειναι πως ολα σχεδον τα δανεια της Ελλαδας, οπως και ολων των αλλων ευρωπαικων κρατων της ευροζωνης , ειναι στην πραγματικοτητα ανυπαρκτα, διοτι ολοι οι δανεισμοι, προερχονται αμεσα η εμμεσα απο το οτι η Κεντρικη Ευρωπαικη Τραπεζα εχει το δικαιωμα να εκδιδει ευρω, και εκδιδει αυτοματα ηλεκρονικα οποτε ζητηθει για δανεισμο απο τις τραπεζες , η οσο θελει η ιδια με ειδικες αποφασεις, το χρημα αυτο της ανηκει συμφωνα με το Μααστριχ , ενω θα επρεπε να ειναι δημοσιο αγαθο και να ανηκει αναλογικα με τον πληθυσμο σε ολους τους ευρωπαικους λαους και τα υπουργεια οικονομικων.

Αν κάνουμε την μεταφορικη εξίσωση χρήματα = αίμα, τότε μπορούμε να φανταστούμε το σύνολο του έθνους ως ένα ανθρώπινο ον. Στη συνέχεια, οι συχρονα ιδιωτικα νομισματικά συστήματα που αντικαθιστουν το κρατικο θα αντιστοιχούν σε κάποιον που εχει αφαιρεσει το συκωτι απο το σωμα σας , το εχει τοποθετησει σε μια τεχνητή αντλία, και απαιτει απο εσας, να παράγετε αρκετό , για εσας αλλά θα πρέπει πρωτα να το δανειστείτε απο αυτον, και για κάθε σταγόνα που θα χρειαστείτε, θα πρέπει να το δώσετε πίσω με πρόσθετο τοκο αίμα. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι όχι μόνο η ζωή σας ετσι θα είναι εντελώς εξαρτημενη από αυτο τον εξωτερικο ιδιοκτήτη του ήπατος σας, αλλά και ότι ειστε καταδικασμένοι σε θάνατο, καθώς δεν είναι δυνατόν να παράγετε αρκετό αίμα, και να το δώσετε πίσω με τοκο για το αίμα που εχετε χρησιμοποιείσει.

Ως εναλλακτική μεταφορά, μπορούμε να πούμε ότι αυτο που οι ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες κάνουν σε μια κοινωνία (όπως η ΕΚΤ και FED) μπορεί να συγκριθεί με κάποιον που έχει ξαφνικά το μονοπώλιο του συνόλου της ηλιακής ενέργειας! Με άλλα λόγια, πως εχει αποφασιστεί μια εξωφρενική συμφωνία, ότι όλη η ηλιακή ενέργεια θα ανήκει μόνο σε μια ιδιωτικη ομάδα με σκοπό το κέρδος, και όποιος συλλέγει ηλιακη ενεργεια , είναι αυτοματα ισοδύναμο με το δανεισμό της από αυτούς, και πρέπει να την επιστρέψει πισω με τοκο σε αυτην την ομαδα! Παλι πρακτικα δηλ καταδικασμενοι ολοι σε χρεοκοπια

ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΡΙΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΛΥΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡ-ΧΡΕΩΣΗΣ ΕΙΝΑΙ 

1) Θα δανειστεί η χωρά ή δεν θα δανειστεί;
2) Αν θα δανειστεί από που θα δανειστεί; Και είναι δυνατόν να βρεθούν δανειστές που δεν θα ζητήσουν να επιβάλουν υποχρεωτικούς όρους διακυβέρνησης στην Ελλάδα;. Π.χ. μπορεί να εξηγήσει η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που εκδίδει τώρα μηνιαία ευρώ, πως απαιτεί δανεισμό από αυτήν αλλιώς βγαίνει από το ευρώ;
3) Αν δεν βρεθούν τέτοιοι δανειστές θα εκδοθεί παράλληλο ανεπίσημο Ελληνικό κρατικό νόμισμα χωρίς η Ελλάδα να βγει από την ευρωζώνη η μήπως Επίσημη κρατική δραχμή του υπουργείου οικονομικών;
4) Τι μέτρα οικονομικής και κοινωνικής αναδιάρθρωσης χρειάζονται;

 Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΣΕ ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΘΕΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.

Η εξέλιξη ενός πολιτισμού μπορεί να  διαγνωσθεί με πολλούς τρόπους, από την θετικότητα η αρνητικότητα των κυρίαρχων πράξεων του η των κυρίαρχων συναισθημάτων του η των κυρίαρχων συστημάτων διανόησης του.

Όμως ίσως ένα  από τα πλέον ανώτερα και εσωτερικά κριτήρια είναι η θετικότητα η αρνητικότητα της κυρίαρχης βούλησης που επικρατεί. 

Η διαφορά ενός αρχαίου βάναυσου πολιτισμού βασισμένου  σε δούλους όπως της αρχαίας Ρώμης από ένα σύγχρονο με ελεύθερους ανθρώπους είναι κατά βαθος η διαφορά στην θετικότητα της κυρίαρχης βούλησης του συστήματος προς τους ανθρώπους.

Η διαφορά μιας κοινωνίας δικτατορικής τυραννίας, από μια αμεσοδημοκρατική ελεύθερη κοινωνία, είναι κατά βάθος η διαφορά στην θετικότητα της κυρίαρχης βούλησης του συστήματος προς τους ανθρώπους.

Η παρατηρηση αυτη και το κριτηριο της θετικοτητας της κυριαρχης βουλησης μπορει να φταση πολυ μακρια στην αξιολογηση της εξελιξη.Π.χ. για τους περισσοτερους μπορει να ειναι ενα λεπτο,  πολυπλοκο και σκοτεινο θεμα, το γεγονος πως το χρημα, μεσω των ανισοτητων που δημιουργει εξασκει μια αρνητικη κυριαρχη βουληση στην κοινωνια, οχι μονο ως εξουσια των εχοντωνς στους μη εχοντες αλλα απλα και με την στερηση των μη εχοντων. 

Η διαφορά μιας κοινωνίας οικονομικής τυραννίας και δουλείας, από μια αμεσοδημοκρατική ελεύθερη κοινωνία π.χ. χωρίς χρήματα , είναι κατά βάθος η διαφορά στην θετικότητα της κυρίαρχης βούλησης του συστήματος προς τους ανθρώπους. Η εξέλιξη από  μια (οικονομική) Δεινο-πρέπεια  προς μια δημοκρατική πολιτική Ευεργετικο-πρέπεια είναι κατά βάθος η διαφορά στην θετικότητα της κυρίαρχης βούλησης του συστήματος προς τους ανθρώπους .